Al een aantal jaren loop ik met ons bedrijf mee met de jaarlijkse TCS Amsterdam Marathon.
Dit jaar is alles anders.
Gelukkig had ons bedrijf ervoor gezorgd dat alle sportievelingen zich op konden geven voor verschillende afstanden voor een virtuele run op 20 september.
Zonder enige twijfel had ik mij meteen al opgegeven voor de halve marathon, de afstand van 21.1 km.
En afgelopen zondag was het zo ver.
Ietwat vermoeid door de bewogen week, waardoor ik slecht had geslapen (link), zijn wij even na tienen ‘s ochtends onder ideale weersomstandigheden gestart aan deze virtuele halve marathon.
Wij hadden een mooie route uitgestippeld zonder al te veel verkeer zodat ik kon proberen een leuke tijd te lopen.
En werkelijk, ik liep als een trein! Het was prachtig weer, sneller dan ooit, volop genietend van de omgeving en bij een afstand 10 kilometer zelfs hopend op een PR.
Na zo’n 12 kilometer liep de weg omhoog vanwege een hoge brug.
Bikkelend tegen de heuvel op, kwam ons een fietser zonder helm voorbij,ploeterend op een retro racefiets.
Aan de houding te zien, had hij het ontzettend zwaar.
Toen wij eenmaal boven op de heuvel aan kwamen rennen, stond de fietser hopeloos op zijn mobieltje te kijken. Zodra hij ons in het vizier kreeg, parkeerde hij zijn fiets compleet overdwars op het fietspad en begon half Engels, half Italiaans te ratelen.
Tot dat moment liep ik nog steeds in een voor mij ongekend vlot tempo.
Moest ik stoppen?
Moest ik doorlopen?
Mijn loopmaatje, sociaal als hij is, stopte uiteraard.
“Bekijk het maar” dacht ik, ik ga mijn horloge niet op pauze zetten met zo’n “officiele” run.
Dus om de fietser heen rennend, door de berm, vervolgde ik mijn weg, volledig uit mijn ritme.
En wat voelde ik mij opgelaten!!
Vanwege mijn asociale gedrag ging ik vervolgens wandelend verder, geen hardlooptijd stil zetten, maar gewoon door laten lopen.
Als er een iemand niet tegen haar verlies kan, ben ik het wel.
“Verdorie, die k**- Italiaan ook” dacht ik bij mijzelf, daar gaat mijn PR.
Vervolgens sprongen mij natuurlijk de tranen in mijn ogen, “die stomme Italiaan met zijn retrofiets”!!
Mijn hardloopmaatje kwam intussen aangerend. “Hoppatee, doorlopen” zegt ie tegen mij.
En ja hoor, mopperend, ontzettend mopperend en balend omdat ik geen PR meer kon lopen, raakte ik buiten adem en tot overmaat van ramp hing ik door de drukte die ik daarom maakte, ook nog eens tegen het hyperventileren aan.
Het was dus wéér nodig om te wandelen…. ademhalingsoefeningen…., 5 seconden inademen door de neus, adem even vasthouden, langzaam uitademen door de mond.
No problem, alles onder controle….. totdat je de tussentijd ziet!! Stressen….!!!
In plaats van de halve met een gemiddeld tempo van 5.55 min per km te lopen, ben ik uiteindelijk geëindigd op 6.13 min. per kilometer,wat inhoudt 2 uur en 11 minuten voor deze afstand (overigens dezelfde tijd als vorig jaar bij de TCS Amsterdam Marathon).
Enigszins afgekoeld, kwam ik tot de ontdekking, dat onze Italiaan die ons op het fietspad blokkeerde, uiteindelijk echt wel een beetje verdwaald was. Maakte ik mij druk om een paar minuutjes…… Hij was per ongeluk meer dan 30 kilometer van zijn route afgedwaald, terwijl hij na een lange rit dacht dat hij bijna op zijn bestemming was.
Oeps…….