Vandaag had ik herhaling van de BHV training.
Deze training staat vandaag zo haaks op mijn gevoel.
Wij oefenen het reanimeren, heimlich greep, stabiele zijligging, blussen brandjes, verbinden wonden en wondjes, etc.
En dat met in mijn achterhoofd, morgen sterft mijn buurvrouw…. (zie vorige bericht).
Ga ik vandaag wel of niet afscheid nemen van mijn buurvrouw, dat prachtig kleine, pittige, eigenzinnige en soms ook stugge, maar vooral moedige en stoere vrouwtje?
Zal ik wel… zal ik niet…
Voor wie? Voor haar, voor mijzelf?
Als ik naar huis rij, weet ik het nog niet…
Ik stap naar binnen….
Neeeee….. niet te geloven!!
Op de mat ligt een bericht “wij hebben u gemist….”
Een pakketje van Alie Express waar wij al drie maanden op wachten, is vandaag bezorgd en waar…..??
Juist ja, bij de buurvrouw!
Ik kan mijzelf wel voor het hoofd slaan.
Had ik maar een briefje op de deur gedaan!
Met lood in de schoenen steek ik de oprit over naar de buurvrouw en bel aan.
Ze doet open.
Ik kijk haar aan, ik kom nog even afscheid nemen zeg ik.
Het hele gezicht licht op!
Kom binnen zegt ze en ze wijst mij de plek waar ik mag plaatsnemen.
Alle plantjes zijn al weg, de herinneringen stralen van de foto’s die prominent zijn uitgestald.
Ik glimlach als ik het glaasje sherry zie staan.
Het is niet zwaar, het is niet moeilijk, het is een waardevol gesprek.
Geen tranen, wel samen lachten, raar he….
Ze vertelt waarom ze geen kinderen wilden, over haar angst dat haar verstand haar in de steek zal laten en hoe ze van het leven heeft genoten. Ze gingen naar concerten, theater, etentjes, samen met haar man heeft ze een waardevol leven mogen hebben. Ze heeft zelf geen kinderen, maar legt uit dat ze was omringd door kinderen doordat ze allebei in het onderwijs werkten.
Ze is 90 jaar, en mijmert over hoeveel onbegrip ze in haar tijd tegen is gekomen over de bewuste keuze voor een kinderloos gezin. Ze vertelt over haar laatste keer pannenkoeken eten, samen met haar hulp tussen de gezinnen met kinderen en hoe ze van die laatste keer intens heeft genoten.
“Mag ik u wat vragen” zeg ik. Ze kijkt mij aan.
Ik vraag haar wat zij mij mee wil geven, als levensles die zij geleerd heeft in haar leven.
Ik overviel haar met haar vraag zag ik.
Ze moest even nadenken en begon te lachen.
“Koester je zelfstandigheid” zegt ze, en prikt haar vingertje mijn kant op. “Volg je hart, neem je eigen beslissingen en laat je niet van de wijs brengen door wat anderen er van denken of welke mening ze zijn toegedaan. Zorg ervoor dat je zelf de regisseur van je leven bent, en vergeet vooral niet te genieten, volop te genieten van het leven”.
Ik wijs naar het glaasje sherry, ik zie dat u nu ook nog even van een glaasje geniet?
Ze schiet in de lach. “Jaaaaaa, hahahaha… kijk ik heb er een glas water bij want je weet maar nooit…”
Dan besluit ik dat het tijd is afscheid te nemen.
“Mag ik u een knuffel geven?” vraag ik.
Ik voel hoe mager ze is, vel over been.
Haar lichaam is op.
Ze loopt mee naar de deur.
“Wat ben ik blij dat je langs bent geweest, en dat meen ik echt!” En ze geeft me nog een laatste knuffel.
Bij de deur schiet ze wederom in de lach.
“Ik zou al tot ziens zeggen, zegt ze”.
Ondanks alles moet ik lachen, tot het laatste moment zoveel humor, ongekend!
“Tot ziens en slaap zacht!” zeg ik, en ik knipoog naar haar.
Ik hoor haar schaterende lach als ze de deur sluit.
Ik steek in een paar stappen de oprit over naar mijn voordeur.
Morgen is het stil….