Vorige maand is mijn verjaardag zo’n beetje stilletjes voorbij gegaan. In de corona tijd is alles anders dan anders. Natuurlijk is er aan mij gedacht! Maar wat een gemis is het, geen huis vol kinderen, familie en schoonfamilie (zo allemaal bij elkaar komt ook al niet zo vaak voor), maar gewoon aan het werk.
In principe was ik mijn verjaardag al zo’n beetje vergeten totdat wij bij de oudste dochter langs gingen en ze een verjaardagscadeautje voor mij had: een cadeaubon van de Intratuin!
En daar begint mijn twee=delige verhaal mee.
Na het hele weekend te hebben geklust en geverfd, ging ik afgelopen maandag met veel plezier met mijn cadeaubon naar de Intratuin!
Het moest een hele grote plant worden!
Na anderhalf uur struinen is het gelukt.
Het werd een Philodendron Red Beauty van zo ongeveer 1.20 meter hoog met een prachtige pot erbij.
Eenmaal gekocht kwam de uitdaging om deze schitterende en GROTE plant in mijn auto te krijgen. Daar had ik namelijk nog niet echt over nagedacht….
Maar dat het zou lukken, dat was zeker. Met wat passen en meten, reed ik met volle auto vol trots met mijn mooie nieuwe plant (en nog wat viooltjes en zo voor in de tuin) naar huis.
Helemaal blij met mijn geslaagde aankoop reed ik de oprit op.
Alsof er een belletje ging, vloog bij het uitstappen de deur van mijn buurvrouw open en haar heldere stem riep mij.
Je moet weten mijn buurvrouw is vermoedelijk 1.55 meter hoog en al 90(!) jaar oud.
Sinds begin dit jaar heeft ze acute leukemie. Ze krijgt geen zware chemo want dat zou ze niet overleven. Ze krijgt wel regelmatig bloedtransfusie’s waardoor ze er weer eventjes een beetje tegenaan kan. Lichamelijk is ze misschien ziek, haar hoofd werkt perfect. Ze is zo scherp en helder!
Wij hebben een deal.
Iedere maandag rijden wij de volle containers naar de plek verderop in de straat. Vervolgens haalt zij de lege containers weer op. Een geweldige samenwerking voor iemand die super zelfstandig is, niks wil inleveren, maar geen volle container meer kan tillen.
Nogmaals riep ze mijn naam. “U moet weten, dit is de laatste keer dat ik de container heb opgehaald” vertelt ze me, “maar ik heb geregeld dat volgende week mijn hulp de container ophaalt hoor, want dan ben ik er niet.
Ik kijk haar aan. “He bah”, denk ik…. “weer moet ze een stukje zelfstandigheid inleveren”. Ik zeg haar dat het niet nodig is dat haar hulp de container ophaalt en dat ik dat uiteraard iedere maandag voor haar wil doen!
Ze grijpt mijn hand en lacht. “Maar ik ben er volgende week niet meer”.
Misschien onnozel van mij, maar ik vroeg of ze misschien opgenomen werd?
“Nee” ze kijkt me aan, houdt mijn hand met beide handen vast, die koud aanvoelen.
“Ik ga donderdag euthanasie plegen”.
Het is stil….
ik schiet vol…..
Wordt vervolgt….