SwartWit

Op een van mijn vorige werkplekken hadden wij een klein magazijntje achter de winkel.
Dit voldeed lange tijd aan onze eisen, maar in de loop van tijd hadden wij steeds meer voorraad nodig. Daarom besloten wij om een deel van de voorraad boven te stallen.
Dit moest via een vlizotrapje in de winkel.
Omdat het lastig was tijdens openingsuren het vlizotrapje naar beneden te halen, deden wij dit buiten de openingsuren om.

Op een winterse dag gooiden wij na sluitingstijd het luik open om spullen op te halen.
Geen licht!
De oplossing was met de verlichting van onze mobiel bij te schijnen om de benodigdheden te zoeken.
Er zat niks anders op de volgende dag tijdens openingsuren het luik open te gooien en de TL-verlichting op zolder te controleren.
Wij vrouwen trokken de conclusie dat de lamp kapot was. Dus lamp eruit en op naar de handyman.

Stoere vrouwen als wij zijn, mijn collega en ik, gingen wij de lamp vervangen.
Simpel, zou je zeggen.
Na het vervangen deed de verlichting nog steeds niks, het was een groot raadsel.
Mijn collega was hoogst verontwaardigd, “hij heeft ons vast een kapotte lamp verkocht”.
Vervolgens ging ze op hoge poten terug naar de handyman en kwam terug met een starter.

Volgens onze handyman zou dit het probleem zijn, en hij had zelfs aangeboden deze voor ons te vervangen als het ons niet zou lukken.
Zo gezegd, zo gedaan.

Fluitje van een cent dat vervangen!
Maar helaas, na het vervangen van de starter hadden wij nog steeds geen verlichting.
Samen besloten wij dat wij geen beroep op de handyman zouden doen, maar via het bedrijf een elektricien te laten komen.

Een paar dagen later stond die lieve man op de stoep.
Weer moest de halve winkel geblokkeerd worden omdat de vlizotrap weer naar beneden moest. Eenmaal boven, vroeg de elektricien of wij het licht even aan wilden doen.

Duuuuh….

“Meneer het is een automatisch licht, zodra je het luik opendoet springt het aan”, roept mijn collega.
Zegt’ie “Ik ben aan het meten, maar er staat echt geen spanning op. Je moet dus eerst het lichtknopje even aan drukken”.
Mijn collega en ik kijken elkaar aan.
“Meneer, er is geen lichtknopje. Al twee jaar lang springt dat licht automatisch aan zodra wij dat luik openen”, roep ik naar boven.

Hijgend en puffend komt hij het trapje weer af.
Hij loopt het kantoor binnen en kijkt zoekend rond.
Dan drukt hij op een knopje achter de printer……

En toen was er licht…..

OEPS….