Tijdens ons weekend Ameland hebben wij weer heerlijk getraind.
Dit weekend in juli was bedoeld om de lange afstand te gaan trainen. En het is gelukt!
Op vrijdag hebben wij samen de afstand van 30 kilometer gelopen.
Het lopen ging goed, in een rustig tempo, met regelmatig even drinken, eventueel gelletjes en weer verder. Het doel was om ongeveer zo’n drie uren te lopen om te wennen aan wat een langere periode intensief in beweging te zijn.
De zaterdag was een ‘rustdag’, en de zondag weer los.
Enthousiast en (over-)moedig dat ik was, het moest zo’n 15 kilometer worden. Immers, het is maar de helft van 30 kilometer.
Duuuh, makkie.
Zoals gewoonlijk moet je de eerste kilometer of twee even doorzetten. Het is en blijft een ramp. ook als je wat langer en verder loopt. Dan kom je in je ritme en hoppa daar ga je dan. Het ging ook goed tot een kilometer of 6. Het idee om over het strand te lopen, en dus daarmee eerst over de duinen en door het rulle zand te ploeteren, was echt to much!!
Dus werd het een andere route, gewoon over de weg. Deze dame bedacht dat het heel leuk was om aan de andere kant van de dijk te lopen, aan de kant van de Waddenzee. Het is ook leuk, een hele schuine weg die afloopt, waardoor je linkervoet hoger staat dan de rechter, poeh loopt fantastisch (NOT). Vooral als je niet wilt toegeven dat het lopen gewoon helemaal niet lukt.
In een zware dip, probeerde ik mijzelf te motiveren. Blokjes van 5 km, ik hoef nog maar iets meer dan anderhalve kilometer. En dan hoor ik de vrolijke stem naast mij, grappig hè, die hectometerpaaltjes aan de kant.
Hectometerpaaltjes, welke hectometerpaaltjes……
OMG!! Hoe kan hij dat nu zeggen?
Iedere 100 meter staat zo’n rotpaaltje. Voor ik weer op die 5 kilometer zit, moet nog iets meer dan 16 paaltjes!!
Ik mopper behoorlijk, want zestien paaltjes is heel wat anders dan anderhalve kilometer, naja in mijn hoofd dan.
Negeer ze dan, zegt mijn hardloopmaatje.
Ja hoor….. negeren?
Natuurlijk lukt dat niet, het zit nu in mijn hoofd. De hectometerpaaltjes zijn de grote roze olifant geworden. Bovendien lijkt iedere 100 meter een kilometer, drama.
Uiteindelijk zijn wij bij de eerste de beste afslag de dijk over gerend, weg van die vreselijke hectometerpaaltjes. Lachend grapt mijn maatje dat hij hoopt dat er tijdens de marathon in Reykjavik geen hectometerpaaltjes zijn…….