maar redders in nood zijn welkom….
Ja, ja…. In het kader van voorkomen van Corona-kilo’s door de quarantaine, bedenk ik iedere dag een activiteit om in beweging te blijven. De ene dag zal het hardlopen zijn, de andere haal ik mijn stalen ros van stal en ga ik in de omgeving fietsen.
Afgelopen zaterdag was er prachtig weer voorspeld. Wekker zetten, vroeg opstaan, rugzak om en erop uit. Jahaaaaa, de camera gaat meestal mee, want voor wie het nog niet wist, ik hou van fotograferen!
Na zo’n 20 kilometer besloot ik een nieuwe route langs het water te gaan proberen. Ik had bedacht dat ik dan door de bomen langs het water minder zijwind zou hebben. Na zo’n kilometer kwam er een veerooster, waar ik helaas niet helemaal goed overheen ging. Na nog eens 5 kilometer was mijn achterband helemaal plat.
Daar ging ik met mijn mooie nieuwe fiets, ik kon niet verder omdat ik een platte band had.
Ik deed nog een poging om mijn band op te pompen, maar tegen beter weten in…. het resultaat was net zo dramatisch als voor het oppompen. Gelukkig had ik nog een reserveband van mijn oude racefiets aan het tasje onder mijn zadel hangen. Het was mij alleen een raadsel of het dezelfde maat was.
Dus fiets op de kop en band vervangen….
Band vervangen….?? Shit, het achterwiel moet er uit, hoe zat dat ook al weer?
Met een soepele beweging lukt het mij het achterwiel eruit te tillen.
Vervolgens band vervangen…. ook gelukt!!
Wiel erin…… wiel erin?
Ik wou dat ik opgelet had toen ik het wiel er zo gemakkelijk uit klikte. Het lukte me niet, ik had geen idee hoe ik het weer terug moest zetten. Uiteindelijk na zo’n kwartier te hebben geprobeerd, leek het erop dat het wiel er goed in zat en alle versnellingen werkten!
Ik was me daar toch trots!!
Het was nu nog een kwestie van lucht er in.
Geen probleem zou je zeggen, tot er een grote bobbel op mijn band kwam te staan. Ik begreep er niks van.
Dit was echt balen, want tja…. 25 kilometer naar huis wandelen is nou ook niet echt wat ik in gedachten had.
Op dat moment kwamen er twee wielrenners aan op het rustige fietspad. Ze hingen meteen in de remmen en op veilige afstand de vraag of ik hulp nodig had? Schoorvoetend beaamde ik dat ik wel wat hulp zou kunnen gebruiken….
Ik gaf uitleg over bobbel op de band. Allebei schoten ze in de lach. Ik een stapje achteruit en de twee heren bekeken mijn werkstuk. “Heel simpel” werd mij verteld. “Als je de volgende keer de band er weer omheen zet, begin dan niet bij het ventiel!”
Ik keek ze met open mond aan! “Dus niet eindigen bij het ventiel?” vraag ik nog overbodig. Binnen een paar seconden hadden ze het probleem opgelost!